Donderdag 25 maartHet werk is gisteren overgedragen aan onze collega's zodat we ons vandaag kunnen bezighouden met de laatste voorbereidingen voor onze vakantie naar Paraguay en Brazilië. We vliegen pas vanavond om 20:00 u. wat overigens inhoudt dat we om 14:17 u. uit Groningen moeten vertrekken. Tot die tijd is het vooral....schoonmaken. Bianca wil het huis altijd schoon achterlaten, dus krijgt het hele huis nog even een grondige poetsbeurt. Op de keukentafel ligt onze to-do lijst voor de vakantie en geregeld wordt er wat bijgeschreven en wat afgestreept. Om 13:30 u. is eindelijk het huis schoon en de lijst afgewerkt en staan de rugzakken klaar. De vakantie kan beginnen! Zoals gebruikelijk zijn we 3 uur voor vertrek op Schiphol. Hierdoor zijn we wel als een van de eersten bij de incheckbalie en kunnen we voor in het vliegtuig een plekje bij de nooduitgang regelen, oftewel...meer beenruimte! Op Schiphol vervelen we ons zelden. Even wat tijdschriften kopen bij de AKO, een voordeelverpakking diarolletjes en gewoon mensen kijken onder het genot van een kop koffie. Budget tip: de koffie in de zgn. espresso bars (illy) vinden we niet te zuipen (te sterk) en veel te duur. Bij de Burger King hebben ze lekkere (volle) bakken koffie voor €1,50. Gaan prima samen met onze thuis gesmeerde bolletjes kaas ;-). De vlucht naar Sao Paulo verloopt prima. Door de goede plekken die we hebben gekregen kunnen we zelfs een paar uur slapen. Minder te spreken zijn we over de catering van Varig. Over het algemeen zijn we snel tevreden over het vliegtuig eten en vinden het onterecht dat men hier vaak zo op negatief over is, maar deze keer is het zelfs beneden onze kwaliteitsgrens. Het eten is gewoon smakeloos en tijdens de vlucht van Parijs naar Sao Paulo (11,5 uur) krijgen we maar twee keer een 'rondje drinken'. De vlucht van Sao Paulo naar Asunción is wat dat betreft beter geregeld. We krijgen een paar keer koffie en de Baileys wordt geserveerd in een klein 'glaasje' van chocolade. Aangekomen op het Petirossi vliegveld van Asunción plukken we al snel onze rugzakken van de bagageband. Volgens onze planning zou er iemand van het hotel 'Portal de Sol' op het vliegveld moeten staan om ons op te halen, maar helaas, niemand te bekennen. Na een klein half uur wachten toch maar even bellen. Bij een klein telefoonkantoortje krijg ik het hotel snel aan de telefoon. Gelukkig is er wel een kamer voor ons gereserveerd. Nadat we ons hebben opgefrist lopen we naar het nabij gelegen 'Shopping de Sol' winkelcentrum. We eten en drinken er wat en kopen wat eten voor vanavond in het hotel. Ook kopen we een 'guampa'. Dit is een soort drinkbeker, meestal gemaakt van een koei-hoorn, eventueel bekleed met leer of zelfs zilver. 's Avonds versturen we nog even een mailtje naar de thuisblijvers. In het hotel mogen gasten gratis een half uur internetten. Albert (Bianca's broer) is morgen jarig maar omdat het in Nederland 4 uur later is kunnen we hem om 20:00 u. al als één van de eersten feliciteren. Om 21:00 u. gaan we slapen. We hebben nauwelijks last van het tijdverschil. Zaterdag 27 maartEen taxi brengt ons deze ochtend om 8:00 u. naar de Petirossi markt. Vorig jaar waren we hier ook al geweest, maar toen hadden we te weinig tijd om lekker rustig rond te kijken. Nu hebben we de hele ochtend, want we hebben gisteren met Kiki (Erhardt - van Estancia Aventura) gebeld en afgesproken dat ze ons rond 12:00 u. uur van het hotel komt afhalen. De markt heeft wel iets van de markten die we in Thailand hebben gezien: een aaneenschakeling van stalletjes met schoenen, kleding, kruiden, van alles eigenlijk. De stalletjes zijn vaak overdekt met plastic en omdat de paadjes tussen de stalletjes zo smal zijn is het eigenlijk gewoon een overdekte markt. We kopen een paar teenslippers voor Bianca (15000 Guarani = ongeveer 2 dollar), een riem voor Bianca's broer Albert (12000 Guarani) en een "Rolex"voor mijn vader (36000 Guarani). Om 11:00 u. houden we het voor gezien en nemen we een taxi terug naar het hotel. Een uur later komt Kurt ons al ophalen. Onderweg naar de estancia (zo'n twee uur rijden vanaf Asuncion) kopen we bij een stalletje aan de kant van de weg nog een witte cowboyhoed voor mij. Iedereen loopt hier met deze hoeden en vooral tijdens het paardrijden is zo'n hoed prettig omdat het de zon uit je nek (en ogen) houdt. Vorig jaar heb ik mijn nek verbrand tijdens het paardrijden en dat wil ik deze keer voorkomen. Eenmaal aangekomen op de estancia zitten de aanwezige gasten al op
ons te wachten voor de lunch. Er is een echtpaar van middelbare
leeftijd uit Zwitserland, een koppel uit Duitsland en een man uit
Oostenrijk. Om 17:00 uur gaan we dan eindelijk doen waarvoor we
gekomen zijn: paardrijden. Er zijn dit jaar drie stukken land waar
paarden en/of koeien staan die binnengehaald moeten worden. Het is wel
weer even wennen om op de Paraguayaanse zadels te rijden. Vooral in
draf moet ik moeite doen om mijn evenwicht te bewaren en het ritme te
vinden. Gelukkig hebben we nog genoeg tijd om daaraan te wennen, dus
dat komt wel goed. De staf van Estancia Aventura is ook uitgebreid sinds vorig jaar. We zien twee au-pairs die zich met de kinderen bezighouden en Ramon, een soort personal assistant van Kurt. Verder zijn Alberto en Carnicio er nog steeds om de paarden te verzorgen. In de loop van de middag zien we ook Christina weer. Zij heeft een paar jaar geleden als au-pair op de Estancia gewerkt en was vorig jaar tijdens onze vakantie ook even terug en nu dus weer. Carl en Claudia die vorig jaar ook meewerkten op de estancia hebben inmiddels zelf een stuk grond gekocht in Paraguay. Jammer dat ze er niet meer zijn. Ik mocht ze wel, ondanks dat ze met hun dialect duits niet altijd even goed te verstaan waren. Het avondeten is weer voortreffelijk en we blijven met zijn allen na het eten nog even nakletsen. Alleen wordt het gesprek vooral in het Duist gevoerd en het kost me toch wel enige moeite om te begrijpen waar het over gaat. Nadat Kiki nog een Caipirinha voor ons heeft gemaakt (erg lekker!) kan ik de gasten helemaal niet meer volgen en gaan we naar onze kamer. Lekker slapen! Zondag 28 maartVandaag gaan we naar een sortija. Dit is een typisch Paraguayaans feest waarbij het vooral gaat om het showen van je paard. Estancia Aventura zal met drie paarden een bijdrage leveren. De drie pinto's (bonte paarden) worden op een open truck geladen en Kurt, Jochem (Duitse gast) en wij gaan ook achterop de truck mee. Ramon, Alberto, Vivian en au-pair Kathy zitten voorin. Het is een klein uurtje rijden naar het terrein waar de sortija wordt gehouden. Wij zijn een van de eersten, zodat we een mooi schaduwrijk plekje voor de paarden weten te bemachtigen. Zodra de paarden uitgeladen zijn gaan we lunchen. Grote stukken koe zijn aan lange stokken geregen en staan schuin tegen elkaar aan boven een vuurtje. Hier worden stukken van afgesneden en we krijgen allemaal zo'n gezouten homp koe op ons bord zonder saus etc. Met heel veel moeite en zaagwerk lukt het ons om hier een daar een stukje gaar vlees te vinden tussen de botten en andere onduidelijke structuren. Het is vandaag erg warm. Doordat we in een dal zitten is er ook weinig wind. Gelukkig heeft Kurt een plekje voor ons geregeld onder een partytent. De volgende uren zien we verscheidene groepjes ruiters 'achtjes' rijden in galop, onder begeleiding van een muziek (speciale sortija muziek, de groep muzikanten wordt banditos genoemd). Het gaat er hierbij om om zo snel mogelijk en zo klein mogelijk achtjes te rijden. Bij voorkeur zo macho mogelijk en zo dicht langs het publiek als je kunt. Het is jammer dat de mate van 'spectaculair voor het publiek' vaak rechtevenredig is met de mate van paardonvriendelijk rijden. Het trio van de estancia doet het wat dat betreft erg netjes. In een rustige galop rijden ze figuren en dat is wel zo prettig om naar te kijken. De hele middag zien de de groepjes rijden en net als we denken dat het nu wel zo'n beetje op z'n eind loopt zegt Kurt dat het vast niet meer lang zal duren voordat het echt begint. Uiteindelijk komen alle deelnemers met zijn allen het terrein op en rijden ze een rondje langs het publiek. Daarna gaat iedereen aan de kant staan en doen de groepen hun performance nogmaals een voor een. Vivian, een van de 9-jarige tweeling van Kurt en Kiki rijdt trouwens ook mee op een pinto hengst waar ze nog nooit eerder op heeft gereden. Zonder beugels galoppeert ze rond alsof ze nog nooit anders heeft gedaan. Alsof ze aan haar paard zit vastgelijmd. Daar kunnen een hoop van de macho mannen wat van leren! Al met al is het erg leuk om een een sortija mee te maken. De andere gasten van de estancia hadden ons al gewaarschuwd voor de minder leuke kanten van een sortija: paardonvriendelijkheid, hitte, het duurt erg lang. Het viel ons alleszins mee. Een sortija is natuurlijk voornamelijk een lokaal volksfeest voor de Paraguayanen, een gelegenheid om elkaar te ontmoeten. Wij hebben weinig dronken menzen gezien en slechts weinig macho's gebruikten sporen. De meest ruiters zijn gewoon trots op hun met leer en zilver beklede paarden. Er is ook geen competitie. Iedereen krijgt na afloop een sjaaltje, maar er zijn geen prijzen of iets dergelijks. Aan het eind van de middag worden de paarden weer ingeladen en rijden we terug naar de estancia. Na een dag in de brandende zon en de klereherrie van de valse muziek is het aangenaam koel en rustig achterop de vrachtauto. Veel mensen zitten buiten en kijken met verbazing naar de rare toeristen achterop de voorbijrijdende vrachtauto. Op deze manier heeft iedereen een leuke aanblik en we groeten elkaar dan ook steeds met opgestoken hand. Als we aankomen op de estancia is het schemerig geworden. De koeien en paarden zijn al binnen. We kunnen meteen gaan douchen en aanschuiven voor het diner. Na het eten gaan we met z'n allen nog een partijtje dobbelen en daarna zoeken we ons bed op. Maandag 29 maartIk heb vanacht slecht geslapen en sta op met hoofdpijn. Het is nog vroeg maar de zon komt net op en ik besluit dat dit een goed moment is voor een korte ochtendwandeling rond de Estancia. Ik giet een paracetamol naar binnen, pak mijn foto- en videocamera en ga op pad. Als eerste wissel ik een hartig woordje met de ezel die 's nachts onder ons raam staat te balken. Hij lijkt echter nauwelijks onder indruk en loopt verder naar de Estancia. De honden Fufu en Lena zien me in het land lopen en zien me waarschijnlijk aan voor een indringer want ze komen hard naar me toe rennen. Gelukkig herkennen ze me op tijd en begroeten ze me vriendelijk. Het bevalt me wel zo'n ochtendwandeling en mijn hoofdpijn is verdwenen. Om 11:00 u. gaan we paardrijden. Samen met Kurt en Seppie (bijnaam van Jozef) en Ramon maken we een lange tocht (20 km). We lunchen in een klein plaatsje. Rond de kerk is een groot grasveld met daar omheen bomen waar we de paarden aan vastbinden zodat zij ok kunnen uitrusten in de schaduw. Wij krijgen onze lunch in een achterkamer van een winkeltje. Het eten is prima. Lekker gekruid (gezout) vlees met salade. Hierna begeven we ons bij de paarden, leggen de zadels uit tot bedden en doen een middagdutje. De terugreis naar de Estancia duurt nog een uurtje en om 16:00 u. komen we daar aan. Er zijn een paar duitse daggasten die ook net een rit achter de rug hebben en ook meegaan om de koeien binnen te halen. 's Avonds neem ik met Kurt de mogelijkheden door voor ons bezoek aan Fabio en zijn familie en een Menonieten gebied. Net als vorig jaar willen we een bezoek brengen aan onze Foster Parents (Plan International) familie in Paraguay. Volgens Kurt wonen er in het gebied waar deze familie woont veel Menonieten. Vorig jaar hebben we daar niets van meegekregen en daarom willen we dit jaar kijken of we kunnen regelen dat we hier wel iets van meekrijgen. Hoe we dat moeten doen weten we nog niet. Er is hier eenmaal geen touristinformation waar je een excurise naar de Menonieten kunt boeken. Bovendien moeten we nog vervoer regelen. Kurt zijn auto is niet helemaal in orde waardoor hij het niet aandurft om ons te brengen. We kunnen een auto huren maar misschien dat iemand van Plan Paraguay ons ook wel wil brengen. Morgen daarom eerst maar eens bellen met het kantoor van Plan Paraguay in Asunción. Dinsdag 30 maartOmdat Bianca gisteren last van zonneallergie op haar benen heeft gekregen (ondanks factor 40 op haar benen en een paardrijbroek) rijden we vandaag een iets kortere route en ook wat eerder op de dag, namelijk om 8:30 u.. Ik moet zeggen dat me dit wel bevalt, zo vroeg rijden. De temperatuur is veel aangenamer en het licht valt ook mooier. We rijden vandaag naar een uitkijkpunt (rots) waar we een mooi uitzicht hebben over de omgeving. De route is verder ook mooi. We rijden veel door half open vlaktes met lage struiken en hoge rietpluimen. Terug op de estancia krijgen we een lekkere lunch. Terwijl we buiten onder de veranda onze lunch zitten op te eten ziet Bianca één van de apen loslopen. Op de estancia hebben ze twee apen in een grote kooi maar één van de twee ontsnapt regelmatig (tot grote ergernis van Kurt). Gisteren was er ook al een ontsnapt en met z'n allen hebben we hem weer te pakken gekregen maar dat was niet erg prettig voor het beestje zelf. Vorig jaar heb ik deze aap een keer mogen voeren en heb ik 'm eindeloos aan mijn arm laten slingeren. Ik wil daarom kijken of ik 'm rustig weer in zijn kooi kan krijgen nu er verder toch weinig mensen op de estancia aanwezig zijn. Het lukt me inderdaad vrij eenvoudig om 'm op mijn arm te laten klimmen en rustig kan ik de deur van de kooi opendoen zodat ik er zelf in kan stappen met de aap nog aan mijn arm. Daar laat hij rustig los zodat ik de kooi weer uit kan en het gat in het hekwerk kan repareren. Ik ben blij dat het me gelukt is. Vooral ook in het belang van het beestje zelf. Er zijn weinig gasten meer. Alleen nog Seppie, Bianca en ik. Samen met Kurt gaan we aan het eind van de dag de koeien binnenhalen. Na afloop neemt Alberto ons nog even mee voor een ritje door de rivier. Eigenlijk zijn dit de leukste ritjes. Niet zo warm, een laagstaande zon en ook leuk voor de paarden. Het voetbalream van Paraguay speelt morgen een interland tegen Brazilie en Katherina wil hier graag naartoe. Ze heeft de andere meiden en ook Kiki zover gekrgen om kaarten te kopen. Kiki, Katherina en Christina waren vanmiddag in de Asunción en konden op de zwarte markt nog een paar goede plaatsen kopen. Tijdens het diner vraagt Kiki ons of wij ook mee willen. Ze heeft namelijk ook kaarten voor de gasten en het personeel gekocht. We zijn niet echt voetbalfans maar het lijkt mij wel leuk om de sfeer van een Zuidamerikaans voetbalfeest mee te maken dus ik wil wel mee. Bianca blijft op de estancia. Kurt kan zich niet vinden in de actie van Kiki en loopt te vloeken en te tieren over de estancia. Het is ons vandaag niet gelukt om Plan International te bellen. De lijnen waren continue bezet. Morgen proberen we het weer. De tijd begint echter wel te dringen want zo lang zijn we hier niet meer. Zaterdag moeten we al weer vertrekken naar Brazilie. Woensdag 31 maartVanochtend is het gelukt om te bellen met Plan International. Ze willen ons wel weer naar de Community van Fabio z'n familie brengen maar morgen en overmorgen hebben ze op het kantoor van Asunción allemaal een training en zijn daarom niet beschikbaar. Maar Custavo, onze contactpersoon, zou kijken wat hij kan doen. Ik heb de indruk dat ze ons graag behulpzaam willen zijn en dat het dus wel zal lukken. We beginnen pas tegen 10:30 u. aan onze rit. Kiki gaat nl. eerst nog tennissen met Seppie en zoals gebruikelijk bij Kiki loopt dit uit. Wel jammer want vroeg in de ochtend is het nog relatief koel en zijn er nog wat wolken. Om 10:30 u. brandt de zon al weer aan een blauwe lucht wat weer niet bevordelijk is voor Bianca haar benen in verband met de zonneallergie. Kurt komt echter met een paar lange chaps aanzetten. Ze passen Bianca redelijk en daar komt in ieder geval geen zon meer doorheen. Samen met Kiki, Katherina en Christina maken we een leuke rit. Normaal rijd ik op Towati maar deze ochtend rijd ik op Lapacho. Dit is een vrij actief paard en maakt vrij kleine pasjes. Kiki rijdt voorop met een vrij groot paard. Op een mooi recht zandpad gaan we galloperen maar wat voor Kiki haar paard een normale gallop is betekent voor Lapacho een 'net niet' race-gallop. Ik kan het ritme dan ook niet goed te pakken krijgen en stuiter op het zadel. Even later gaan Bianca en ik voorop en kunnen we nog wel een mooi rustig gallopje maken. Bij terugkomst blijkt dat de chaps toch niet konden voorkomen dat de zonneallergie erger is geworden. Niet schrikbarend maar blijkbaar is de warmte alleen al voldoende om de huid wederom te irriteren. De apen zijn weer uit hun kooi. Ze weten telkens weer opnieuw een opening te maken in het gaas. Dit tot grote ergernis van Kurt want ze zijn af en toe wat vernielzuchtig. Zo mag het mannetje graag met een steen op de dakpannen slaan. Ik kan het echter zeer goed vinden met dit aapje. Hij hangt regelmatig aan mijn arm en laat zich graag op zijn rug kriebelen. Ik doe nu ook geen moeite meer om 'm in zijn hok te krijgen. Zolang niemand het hok degelijk repareert zal hij er toch snel weer uit gaan. Vanavond gaan we naar de voetbalwedstrijd en omdat we al vroeg moeten vertrekken gaan we al om 16:00 u. de koeien binnenhalen. Ik zit nog maar net in het zadel of ik wordt geroepen. Custavo van Plan International is aan de telefoon. Hij heeft kunnen regelen dat we vrijdag naar Fabio zijn familie gaan. Ook een bezoek aan de Menonieten is geen probleem. Om vrijdag om 8:00 u. komen ze ons ophalen. Met een voldaan gevoel dat alles toch nog is geregeld stap ik weer op mijn paard. We gaan weer even wat koeien opjagen. Even na zessen vertrekken we met een, door Kiki gecharterde, lokale bus naar Asunción. Het is een, in mijn ogen, erg gammele bus maar volgens Kiki is deze bus representatief voor alle bussen in Paraguay. In de bus is het uiteraard weer dikke pret. Kiki is wat dat betreft een echt feestbeest. Bij een benzinepomp koopt ze nog een fles cola en een flesje whiskey en zo krijgen we in de bus allemaal een cocktail (in een plastic bekertje). Asunción is al dagenlang in de ban van deze wedstrijd. De vorige uit-wedstrijd tegen Brazilie hebben ze gewonnen dus de verwachtingen zijn hoog gespannen. Veel mensen op straat lopen in de rood-wit gestreepte voetbalshirts van Paraguay. Als we langs een supermarkt rijden zie ik zelfs alle kassieres in een voetbalshirt achter de kassa zitten. Rond het stadion is het druk maar de sfeer is prima. Geen dronken mensen op straat. Wel veel politie maar dat geeft alleen maar een beter (veiliger) gevoel. Ik ben nog nooit in een vol stadion geweest en moet bekennen dat het best indrukwekkend is. Ondanks dat ik geen echte voetballiefhebber ben wordt je toch wel meegesleept door de sfeer en voor je er erg in hebt spring je ook omhoog en schreeuw je mee als de 'wave' voorbij komt. De wedstrijd is nog maar net 5 minuten bezig of het hele stadion
wordt gehuld in duisternis. De 4 grote lichtmasten op de hoeken van
het stadion zijn uitgevallen. Eerst zie ik de humor er nog wel van in
maar na een kwartier begin ik me toch zorgen te maken over de
voortgang van de wedstrijd. Niet zozeer voor mezelf maar vooral voor
Alberto en Carnicio, twee caucho's van de estancia die ook kaarten
van Kiki hebben gekregen. Beiden zijn ze gek van voetbal en een
kaartje voor zo'n interland is normaal gesproken onbereikbaar voor
hun. Kurt vertelde aan Bianca vanmiddag dat Alberto zelfs nog nooit
in Asunción is geweest. Opeens gaat er een gejuig op als een
van de lampen aangaat. Er zitten zo'n 40 lampen in een lichtmast en
de volgende minuten gaan er één voor één
meer lampen branden. Na ongeveer een half uur zijn de helft van de
lampen weer gaan branden en is er genoeg licht om de wedstrijd weer
te hervatten. De eindstand wordt uiteindelijk 0-0. Wel jammer dat er geen doelpunten zijn gevallen. Het is daardoor een wat tamme wedstrijd geworden. Het verlaten van het stadion verloopt zeer geordend. Er zijn helemaal geen onregelmatigheden. De bus is snel gevonden en half slapend komen we om 3:00 u. weer aan op de estancia. Donderdag 1 aprilDit is de laatste dag dat we een ochtendrit kunnen maken en als afsluiter hebben Kurt enKiki een rit naar de antenne bedacht. Deze grote antenne staat bovenop een bergrug en is duidelijk te zien vanuit de wijde omgeving. Terug bij Anna krijgen we een lekkere lunch met kip, rijst en salades. Daarna mogen we even uitrusten. Anna wil het ons goed naar de zin maken. Ze zet een stoel neer om onze voeten op te leggen, Kurt krijgt een extra kussen achter z'n rug en voor Seppie wordt zelfs een heel matras uit het huis gehaald en in het gras gelegd. De lucht wordt donkerder en als we terug zijn op de estancia gaan we gelijk het vee binnenhalen in verband met de mogelijke regen. De regen blijft echter uit. Wel jammer want het wordt nu echt benauwd en een verfrissend buitje zou welkom zijn. Vrijdag 2 aprilOm 8:00 u. worden we opgehaald door de twee mensen van Plan International (Paraguay) die ons ook vorig jaar naar Fabio en zijn familie hebben gebracht. Vorig jaar bood Kurt ze een kop koffie aan maar bij het zien van de ontbijttafel deden de mannen zich tegoed aan een stevig ontbijt. We hebben er nu voor gezorgt dat we ruim voor 8 uur klaar staan zodat we ze gelijk opvangen en in de auto kunnen stappen. We kunnen flink doorrijden en tegen 10:00u. Zijn we in het kantoor van Plan Paraguay dat alle communities van het San Pedro district ondersteunt. We hadden gezegd dat we graag iets van de Menonieten zouden willen zien. Omdat Fabio's vader voor de Menonieten werkt stelt men voor om samen met Fabio en zijn moeder, Fabio's vader op te halen van zijn werkt. Dat lijkt ons leuk en met 2 auto's (Toyota Landcruiser en Toyota Hi-lux) gaan we op weg. Na de lucht hebben we nog ruim de tijd om, via onze begeleiders, te praten met de familie. Ze waren erg verrast toen ze hoorden dat we weer zouden komen. Ze waren bang dat we het de vorige keer niet leuk hadden gevonden omdat we sinds ons vorig bezoek geen brief meer hadden gestuurd. Gelukkig hadden ze de foto's van het bezoek die we hadden verstuurd wel ontvangen. We verontschuldigen ons (druk, druk, druk...) en beloven snel weer een brief te sturen. We vertellen ze wat over hoe wij in Nederland leven. Als we vertellen dat we 's zaterdags meestal het huishouden doen vragen ze verbaasd of we geen huishoudster hebben. In Paraguay hebben rijken altijd huishoudsters dus leek het hun logisch dat wij die ook wel zouden hebben. Om 13:15 u. nemen we weer afscheid van de familie. Het was leuk om ze weer even te zien. Ook voor Plan is het goed dat er regelmatig 'Foster Parents' op bezoek komen. Net zoals het voor ons goed is om te zien dat de kinderen en families echt bestaan en profijt hebben van de donaties is het voor de families uit de communities goed om te zien dat de sponsoren echt bestaan en daadwerkelijk geinteresseerd zijn in het werk van Plan en de families. We zijn ruim op tijd terug voor onze laatste 'cattledrive'. Behangen met mijn fototoestel en mijn videocamera gallopeer ik als een razende reporter door het land om nog een paar mooie shots te kunnen maken. Het diner laat nog even op zich wachten. Een poolse (nieuwe) gast had vandaag problemen met zijn visum en mocht daarom het land niet in. Inmiddels is alles geregeld en kan Kurt 'm komen afhalen vanuit Caacupé. Deze Pool, genaamd Piotr, kende ik al via email. Kurt had me namelijk gevraagd om foto's van onze vorige vakantie naar hem op te sturen. Piotr blijkt een aardige vent te zijn en vooral de dames (including Bianca) zijn danig onder de indruk van hem. Hij spreekt gelukkig geen duits dus worden de gesprekken nu eens in het engels gevoerd. We bekijken uitgebreid elkaars foto's van de paarden die we toevallig allebei hebben meegenomen. Jammer dat we morgen alweer vertrekken. Het is een interessante vent. Wie weet zoeken we hem wel een keer op in Polen. Als Kiki later op de avond er ook bij komt zitten gaan we gelijk betalen. We willen graag naar bed en als ze eenmaal losgelaten is op Piotr zal ze helemaal geen tijd meer voor ons hebben. Zaterdag 3 aprilDe dag van vertrek, van de Estancia dan. Kiki neemt haar beide dochters, vivian en Eileen, en Katherina en Christine mee naar Foz de Iguazu. Omdat ons vleigtuig ook vertrekt van Foz de Iguazu kunnen we de busrit daarnaartoe nog samen reizen. Met een taxi worden we om 8:00 u. naar Caacupe gebracht en vanuit daar pikt de bus ons op die ons naar Foz de Iguzazu zal brengen. Het is een touringbus met ruime zitplaatsen. Wel zo lekker want het is best een lange rit. Tegen het middaguur komen we aan in Cuidad Del Este, de grensplaats tussen Paraguay en Brazilie. Het is hier erg druk en langs de weg is het een aaneenschakeling van winkels en kraampjes. Via deze plaats wordt veel, volgens mij openlijk, gesmokkeld. Door de drukte voor de beide douanes verliezen we hier veel tijd en zijn we pas om 15:00 u. bij de busterminal in Foz de Iguazu. Hier nemen we afscheid van de anderen. Bij de busterminal regelen we een overnachting bij hostel Paudimar (www.paudima.com.br). De jongen van het kantoor van Paudimar bij de busterminal is zeer behulpzaam. Ik vertel hem dat we de watervallen van Iguazu graag nog willen bezoeken en hij stelt voor om een taxi te nemen naar het hostel, snel in te checken, en met dezelfde taxi door te rijden naar de watervallen. Zo gezegd, zogedaan en om 16:00 u. lopen wij al op de boardwalk langs de watervallen. Vorig jaar waren we hier ook al maar waren toen wat gehaast omdat we op tijd stonden. We waren hier toen met Kiki. Nu zijn we lekker met z'n tweeen en kunnen we rustig de tijd nemen om van dit natuurschoon te genieten. Omdat we wat later op de dag zijn is het licht prachtig en zijn de watervallen gehuld in een prachtig nevel van waterdamp. We zijn blij dat het nog gelukt is om de watervallen te bezoeken. Bij een snackbar aan het einde van de boardwalk, aan de rand (bovenkant) van de grootste waterval, eten we een broodje hamburger. Terwijl we weer teruglopen over de boardwalk komen we Kiki en de anderen weer tegen. Zij zijn net aangekomen. Wel jammer want de zon staat inmiddels zo laag dat alle watervallen in de schaduw liggen. Met de bus gaan we terug naar het hostel. Daar even wat drinken , internetten, hapje eten en dan snel op bed. Morgenvroeg staat om 5:00 u. een taxi klaar om ons naar het vliegveld te brengen. Zondag 4 aprilOm 4:30 u. worden we netjes gewekt door geklop op de deur.
Gelijktijdig gaat het alarm van mijn horloge af. Zekerheid voor
alles! In Cuiaba worden we opgewacht door een medewerker van Natureco, die zich voorstelt als Marcus. Even later zien we ook Munir waarmee we regelmatig contact via email hebben gehad. Eeen engels stel met een 10 jarige dochter heeft ook belangstelling voor een tour maar ze hebben blijkbaar nogal wat eisen want ze komen er samen met Munir er nog niet helemaal uit. Maandag 5 aprilNa een goed ontbijt in het hotel gaan we met z'n allen een korte wandeling maken naar een waterval, of beter gezegd, twee watervallen. De twee kilometer die we op een kar achter de tractor afleggen stond vorige maand nog onder water en most per boot worden afgelegd. Nu dus per tractor. De voorwielen staan echter regelmatig volledig onder water, zo drassig is het land nog. Het is inmiddels volledig donker geworden. Onderweg rijden we nog over een slang. Hij leeft nog wel en de bestuurder van de tractor weet 'm te vangen zodat wij hem beter kunnen bekijken. Onderweg zien we rode ogen van kaaimannen in de lichtstraal van Marcus z'n zaklamp. Een leuke omgeving hier. De kamers zijn prima, net als het diner (weer een buffet). Na het eten praten we wat na en net als ik twee caipirinha's heb besteld ter ere van ons 3 jarig huwelijksjublileum roept Marcus dat hij Capybara's heeft gezien op de Pousada. Met z'n allen gaan we naar buiten om in het licht van zijn zaklmap zo'n stuk of 11 Capybara's te zien. Als Bianca voor het slapen gaan nog even een douche neemt loop ik nog even naar de stijger die een eindje de rivier in loopt. Het is volle maan en ik wil proberen een paar foto's in het maanlicht te maken. Dinsdag 6 aprilIk heb het alarm van mijn horloge op 5:15 u. gezet. Die steiger
van gisteren lijkt me een prima plek om de zonsopkomst te zien en
misschien nog wat kaaimannen en capybara's. Het is nog donker als ik
naar het water loop maar kan wel een paar bewegende donkere vlekken
onderscheiden: capybara's. Als ik me aan het einde van de steiger
met mijn vidao en fotocamera heb geinstalleerd zie ik de (7)
capybara's de rivier overzwemmen. De zonsopkomst is prachtig maar ik
zie helaas geen kaaimannen of capybara's meer. Na 3 uur hebben we echter wel een houten kont gekregen van de bankjes in de boot en zijn we toch wel blij dat we weer aan wal gaan. Na de lunch hebben we even vrijaf. De engelsen en het canadese stel stel vertrekken naar hun volgende Pousada en samen met het Portugeese meisje (Sylvia) blijven we als enige gasten over. Bianca brengt haar tijd lezend door in een hangmat en ik ga samen met Marcus en Sylvia zwemmen in de rivier. Welliswaar tussen de kaaimannen en de pyranja's maar volgens Marcus kan dit zonder gevaar. Dit blijkt gelukkig ook zo te zijn en het water is een aangename verkoeling op deze, wederom, warme dag. Aan het eind van de middag gaan we een wandeling maken. Met een wagen achter een trekker worden we een paar honderd meter van de pousada gedropped. De chauffeur van de trekker annex gids loopt samen met Marcus voorop en Sylvia, Bianca en ik daar achteraan. We lopen een stevig tempo en Marcus en de gids kappen met messen alle takken stuk die maar in de weg staan. Na het eten lezen we nog wat op onze kamer en gaan daarna al vroeg slapen. Morgen moeten we er om 5:15 u. uit voor een boottochtje. Woensdag 7 aprilOm 5:30 u. melden we ons bij de boten die in de rivier bij de steiger liggen. We gaan de zonsopkomst vanaf het water bekijken. We hebben geen motor op de boot maar laten ons meevoeren met de stroming van de rivier en Marcus stuurt met een lange bamboestok. De zonsopkomst is weer prachtig en naast de ontwakende vogels horen we in de verte het gebrul van de brulaap. Deze aap heeft het formaat van een kat maar kan brullen als King Kong. De boot wordt naar de kant gevaren en lopend gaan we terug naar de Pousada. Na het ontbijt gaan we vissen. Op Piranyas wel te verstaan. Bianca verkiest de hangmat maar Marcus, Sylvia, een medewerker van de Pousada en ik stappen gewapend met bamboehengels en vlees als aas in de boot. We varen naar een rustig plekje in de schaduw van een boom. Sylvia heeft haar hengel nog maar 1 minuut vast of ze heeft al een piranya aan de haak. Beginnersgeluk want dit is ook de enige vis die ze de hele ochtend zal vangen. Marcus en ik hebben ook weinig succes. We vangen helemaal geen vis. Alleen onze vierde man weet er 3 aan de haak te slaan. Na 2 uur houden we het voor gezien en varen terug. We moeten de rugzakken weeer inpakken want we gaan naar onze volgende, en laatste, Pousada in de Pantanal: Pouso Alegre. Deze Pousada ligt niet, zoals Rio Claro, aan een rivier maar ligt midden in een gebied dat nog grotendeels onder water staat. We zien onderweg naar de Pousada dan ook al veel kaaimannen in het water liggen. Vlakbij de lodge zien we een capybara in de schaduw van een boom zitten. De eerste die we goed kunnen fotograferen dus springen we uit de auto en lopen naar 'm toe. Hij is gelukkig niet schuw en laat zich goed benaderen. Bij de Pousada aangekomen zien we de paarden gewoon op het gras
rond de kamers lopen. Ook lopen er een paar Nandu's (of Emu's) rond.
Na de lunch en een verfrissende douche hebben we even tijd om in
hangmatten uit te rusten. Waar de eigenaren van deze Pousada erg trots op zijn, zijn de hyacinth papegaaien die hier hun nesten hebben. Het is al schemerig geworden dus we kunnen hun mooie blauwe kleur niet goed meer zien, maar het zijn mooie beesten. Qua omgeving ligt deze Pousada mooier dan de vorige. Er zijn meer
dieren en lijkt het meest op de Pantanal zoals wij die voor ogen
hadden voordat we hier kwamen. De kamers zijn wel wat eenvoudige
(evenals het eten) maar dat maakt ons niet zoveel uit. Donderdag 8 aprilAls we de weg naar de Pousada aflopen zien we in het licht van de opkomende zon twee Jabiru's in een boom zitten. Deze vogels kunnen wel 1.40 m. hoog worden. Een 'stelletje' Jabiru's blijven hun leven lang bij elkaar en houden hun nest altijd op dezelfde plek. Even verderop zien we een kaaiman en een capybara vlak bij elkaar zitten. Prachtig om te zien dat deze beesten gewoon elkaars gezelschap accepteren. We blijven aan het filmen en foto's nemen. Weer terug op de Pousada moeten we snel inpakken want om 12:00 u. vertrekt ons vliegtuig naar Rio de Janeiro. En het is ongeveer nog 2 uur rijden vanaf hier. Bovendien moeten we nog langs een winkel. Marcus heeft namelijk een stoere kapmes die ik natuurlijk ook moet hebben als souvenir. Hij is niet zo lang als het mes dat ik uit Costa Rica heb meegenomen maar bij dit mes zit weer een aanzetsttaal om het mes scherp te maken. Dit alles zit in een leren houder die je achter je riem kunt steken. De weg tot aan Pocolé is een gravelweg. Marcus vertelt dat de plaatselijke bevolking een hekel heeft aan de mensen buiten de Pantanal die met grote 4WD auto's over deze weg scheuren om in de Pantanal te gaan vissen. Door hun hoge snelheid rijden ze regelmatig overstekende dieren aan. Zo zien we o.a. Een zelfzame kaaiman lizard dood op de weg liggen. Deze heeft de kop van een hagedis met verder het lichaam van een kaaiman. Ook zien we een gewonen kaaiman dood liggen en als we er langzaam langsrijden zie ik dat de tanden nog in z'n bek zitten. Da's ook wel weer jammer.... We stoppen en met m'n zakmen weet ik er twee tanden uit te peuteren. Staat mooi op mijn Paraguyaanse hoed. Pocolé is een leuk plaatsje. Jammer dat we niet meer tijd hebben om er wat langer rond te kijken. We stoppen bij een winkel voor mijn mes maar we kunnen niet exact vinden wat ik 'nodig' heb. Desalniettemin is het een leuk winkeltje en hebben ze leuke goedkope spullen. Ik koop 2 paar teugels en een nieuwe leren houder voor m'n zakmes. We rijden door naar nog een andere winkel. Ook al zo'n leuk zaakje. Hier slagen we wel voor mijn mes maar komen we ook met een paar leren laarsje en een halster de winkel uit. Door al dit geshop moeten we haast maken om op tijd op het vliegveld te komen. Marcus rijdt dan ook stevig door en om 10:30 komen we aan op het vliegveld van Cuiaba. Hier nemen we afscheid van Marcus. De vluchten van Cuiaba naar Brasilia en van Brasilia naar Rio de Janeiro verlopen prima. Zodra we in het aankomsthal komen zien we de rugzakken al op de bagageband liggen en een taxi naar het hostel ('mario's hostel') is ook snel geregeld. De kennismaking met het hostel verloopt wat lastiger. Eerst wordt ons verteld dat er geen water is. De hoofdleiding is tijdens werkzaamheden geraakt. Aan ons de keus of we hier willen blijven of niet. We hebben geen zin om nu nog een ander hostel te gaan zoeken (taxi regelen etc.) dus besluiten we te blijven in de hoop dat alles snel weer hersteld zal zijn. Vervolgens zou er geen 2-persoons kamer beschikbaar zijn. Als we zeggen dat we dit hadden gereserveerd blijkt er toch wel wat mogelijk te zijn. Over 3 uur zal onze kamer gereed zijn. We gaan eerst maar wat eten. Vlakbij is een buffetrestaurant waar je goedkoop kunt eten. Dit blijkt een goede keus. Ze hebben lekkere salades en er lopen mannen rond die bij je tafel vlees van een lange spies afsnijden. Lekker vlees ook nog. Terug in het hostel is er inderdaad een kamer vrij. Geen mooie kamer maar er staan bedden en er is een airco dus goed genoeg. In het hostel kunnen we ook internetten. Een onaangename verrassing vinden we in de inbox: DeLaval, het bedrijf waar Bianca werkt, sluit per december haar poorten lezen we in een mailtje van een vriend. Snel even op de site van het Dagblad van het Noorden kijken en al snel vinden we het hele artikel. Het is niet duidelijk of Bianca haar baan per december kwijt zal raken maar onzeker is het wel. We praten hier de rest van de avond nog over na en gaan dan slapen. Er hangt een briefje in het hostel dat het vanaf 22:00 u. stil zou moeten zijn maar daar is niets van te merken. Het is erg lawaaierig met veel schreeuwende mensen. Vrijdag 9 aprilEr hangen wolken rond de top van de Loafmountain en de berg waar het Christusbeeld op staat. Het heeft dus weinig zin om deze twee plekken te bezoeken. Dan maar kijken of we vandaag nog met de Favela tour meekunnen. Dit lukt en 10 minuten later staat onze gids Louiz al voor de deur van het hostel. Ook een engels stel, een canadees stel en een jongen uit Noorwegen gaan mee met de tour. Rio de Janeiro kent een aantal zogenaamde Favela wijken. Favela is de naam van het houtsoort waar de huizen destijds uit waren opgebouwd. Tegenwoordig zijn het vierkant blokkendozen van steen. Wij gaan naar de Favela genaamd Rocinha. Als we daar aankomen komt er gelijk een klein jongetje naar Louiz toegelopen. Of hij zeker weet dat hij de Favela wi bezoeken want er is afgelopen nacht een grote vechtpartij geweest tussen twee rivalerende benden. Louiz verwacht geen problemen want er staan nu overal politiemannen (met indrukwekkende geweren). De wijk (250.000 mensen) is gebouwd tegen een berg. Met motortaxi's worden we één voor één een eind omhoogereden. Onderweg zie we de gevolgen van de acties van de bendes. Met gestolen auto's zijn mannen de wijk in gereden, vervolgens gestopt en hebben willekeurig in het rond geschoten. We zien 3 auto's die totallos zijn gereden (geschoten?) en op de weg ligt een dood lichaam bedekt met een kleed. De sfeer in de wijk is prima. Iedereen is vriendelijk en het voelt
absoluut niet bedreigend. Het leven zal hier harder zijn dan
bijvoorbeeld aan de Copacabana maar hier is waarschijnlijk ook meer
saamhorigheid. We brengen o.a. Een bezoek aan een jongen die andere
jongeren leert schilderen. We bekijken schilderijen van hem en zijn
leerlingen en lopen daarna door een paar straten waar we graffiti van
hem kunnen bekijken. We mogen overal foto's nemen maar Louiz zal het
ons zeggen als we in de buurt van drugsdealers zijn .Dan kun je beter
geen foto's nemen. Louiz vertelt ons dat er eens een drugdealer vlak
voor zijn groep toeristen door de politie werd neergeschoten. 's Middags gaan we naar het Copacobana strand. Bianca heeft
vanochtend op het strand een nieuwe bikini gekocht en deze moet nu
natuurlijk gedemonstreerd worden. We hadden overigens allemaal
bloedmooie meiden met strings op het strand verwacht maar helaas zijn
de strings uit de mode en valt de uiterlijke kwaliteit van de
vrouwen ook wat tegen. Ondanks dat het bewokt is blijkt het toch nog
zo'n 27 graden te zijn. Eigenlijk ideaal voorons en speciaal voor
Bianca die met haar zonneallergie toch moet uitkijken voor teveel
zon. Zaterdag 10 aprilNog steeds bewolkt maar de sugerloaf mountain is uit de wolken. We
besluiten hier met de bus naartoe te gaan. We gaan in twee etappes
met een kabelbaan naar boven. Halverwege de berg kom je hele kleine
aapjes tegen die daar in de bomen rondslingeren. We zien er een paar. We gaan weer naar beneden en zetten een bezoek aan het
Christusbeeld maar uit ons hoofd. We gaan weer met de bus terug en
stappen een paar haltes eerder uit zodat we nog wat door een
winkelstraat kunnen lopen. Bianca koopt haar derde(!) paar flipflop's
(teenslippers) en we kopen een boekje over de Pantanal. De laatste paar uren die we hier nog hebben besteden we op het strand. Bianca heeft gisteravond op de markt een bikini gekocht in de kleuren van de Braziliaanse vlag en die moet vandaag natuurlijk nog even gedragen worden. We vermaken ons prima. Geen felle zon maar wel een aangename temperatuur, een beetje meezwemmen met de redelijk hoge golven en verder natuurlijk mensen bekijken. We worden nog even afgezet als we een ijsje kopen maar dat is deels ook onze eigen schuld. We vragen net naar de prijs en betalen met 50 real. De verkopen heeft hier niet van terug (zegt hij) en gaat geld wisselen. Als we het ijsje al bijna op hebben komt hij terug en krijg ik slechts 32 real terug. Maar ja, eigen schuld, hadden we maar naar de prijs moeten vragen. Wanneer we teruglopen naar het hostel komen we langs een zwerver/bedelaar die ons om geld vraagt. Ik had speciaal voor deze vakantie al een oud horloge meegenomen i.v.m diefstal en aangezien we nu toch naar huis gaan geef ik deze man m'n horloge. Hij is er erg blij mee. Eigenlijk heb ik nog een heleboel kleren die ik niet persé mee naar huis hoef te nemen. Even sta ik nog in tweestrijd. Ik denk dat zo'n man deze kleren best goed kan gebruiken of anders kan weggeven maar van de andere kant voel ik me dan zo'n rijke patser die er vanuit gaat dat een ander goed genoeg is voor zijn afdankertjes. Ik besluit de kleren toch maar weg te geven en zoek de man dus weer op nadat we in het hostel een pakketje met kleren hebben samengesteld. En dan zit het er op en begint de reis terug..... Vragen over deze vakantie kunnen geplaatst worden op het forum. We zullen zo snel mogelijk hierop reageren. Ook tips voor andere vakantielanden zijn hierop welkom. Een reactie in het gastenboek stellen we ook zeer op prijs. |
